Soms hoor ik van coachees: “Jij kan zo goed omdenken.”
En dat klopt ook wel – het is iets wat ik graag doe, vanuit een supervisorische bril. In supervisietermen noemen we dit “problematiseren”: niet om zaken zwaarder te maken, maar juist om ze te verkennen. Wat ligt er eigenlijk onder het probleem zoals iemand het ervaart? En wat gebeurt er als je er met een andere bril naar kijkt?

Dat begint altijd bij luisteren. Aandachtig en zonder oordeel. Gevoelens, gedachten, overtuigingen – alles mag er zijn. Daarna nodig ik mensen graag uit om samen te onderzoeken: wat speelt hier nou echt? Kun je het ook anders zien?

Zo sprak ik iemand die van functie was veranderd. Ze had het druk, maar vond dat ze zich niet zo mocht voelen, want haar agenda was helemaal niet vol. Geen afspraken, dus geen reden tot stress – dacht ze. Maar in haar nieuwe kantoorfunctie stonden er veel taken op de planning. Het inzicht dat een taak ook een afspraak is, gaf haar erkenning én ruimte. Ineens voelde haar werkdruk legitiem – en daarmee lichter.

Een ander voorbeeld is van een coachee met sterke oordelen over zichzelf. In plaats van direct te ‘corrigeren’, gingen we samen op onderzoek: Is dit oordeel van nu? Of echo’s van vroeger? Klopt het eigenlijk wel met de huidige realiteit? Dat leverde haar niet alleen inzicht op, maar ook rust. Acceptatie van het verleden, én blijdschap in het heden.

Die perspectiefwissels leiden vaak tot een eenvoudige maar krachtige vraag: Waarom doe ik dit eigenlijk?
Daar ontstaat bewustwording. En met bewustwording komt keuzevrijheid.

Ik stel veel vragen – soms confronterend, altijd uitnodigend. Maar de regie ligt bij de coachee. Want ik geloof sterk in iemands eigen verantwoordelijkheid over het proces. Coaching is geen kant-en-klare oplossing, het is een gezamenlijke ontdekkingstocht.



En soms begint die met één simpele vraag:
Mag het ook anders?