Als professioneel zijn ineens pijn doet

waarom een ervaring in werk je zo kan raken

Als professioneel zijn ineens pijn doet

Ze zat er wat stil bij.
Haar houding was open, maar haar lijf vertelde iets anders.
Toen ik vroeg hoe ze het overleg had ervaren, zei ze zacht:
“Ik kreeg er gewoon buikpijn van.”

Wat volgde was geen klaagzang.
Integendeel — ze vertelde zorgvuldig en professioneel wat er was gebeurd.
Een overleg met collega’s.
Een besluit dat anders werd uitgelegd.
Een gesprek dat de plank missloeg.
Een gevoel van verwijt dat bleef hangen.

Maar vooral: een knoop in haar maag, waar ze maar niet vanaf kwam.

Waarom raakte dit haar zó?
Waarom voelde ze zich verantwoordelijk voor iets wat feitelijk niet van haar was?

We onderzochten het.
Niet de inhoud van het overleg, maar haar innerlijke reactie.

Ze realiseerde zich dat ze geneigd is te willen herstellen wat misgaat, ook als het haar eigen grenzen overschrijdt.
Dat ze gaat invullen wat anderen misschien vinden.
Dat ze zich terugtrekt — niet omdat ze het niet weet, maar omdat ze zó hard probeert het goed te doen.

En ineens vielen er kwartjes.

Soms zit de echte pijn niet in de situatie,

maar in wat die situatie raakt in onszelf.

In mijn begeleiding werk ik vaak met hulpverleners die veel geven.
Die professioneel zijn, loyaal, betrokken.
Maar die zichzelf gaandeweg een beetje zijn kwijtgeraakt in het zorgen voor anderen.

Niet omdat ze het niet aankunnen.
Maar omdat ze zelden tijd nemen om stil te staan bij wat iets van binnen met hen doet.

Reflectie is dan geen luxe.
Het is een manier om jezelf terug te vinden.
Zodat je weer kunt handelen vanuit rust, stevigheid en wat écht klopt.